- چیه؟ چرا اینجوری نگام میکنی؟ پس کی میخوای آدم بشی؟ نکنه دوباره معلمت کتکت زده که اینجوری شدی؟ چرا لال مونی گرفتی حرف بزن دیگه؟
صدای هاجر خانم بود. زنی قد بلند و کشیده که از اکثر زنان آبادی سر و گردنی
بلندتر بود، هم قدش هم زبانش. روسری اش را همچون زنانی که سر درد دارند
دور سرش بسته و چند تار موی طلایی اش از حریم روسری جا مانده بودند. همانند
خیلی از زنان آبادی چادر به دور کمر بسته بود و در حالی که مشغول پخت نان
بود با عصبانیت سمت علی رفت؛ ترس سراسر وجود علی را احاطه کرده بود. لباسهای زمستانی علی را از تنش در میاورد که گفت:
- خاک بر سرت با این درس خوندنت. یکم از خواهرت زهرا یاد بگیر. اون از
بابات که صبح تا شب سر کاره و تا برگرده دلم هزار راه میره اینم از تو که
به جای اینکه کمکم کنی همش عذابم میدی.
.
